Η ύπαρξη σου κι η ύπαρξη μου σταχυολογούν τις σιωπές που περιβάλλουν τους αθέατους κόσμους των ονείρων μας. Αφού απομυθοποιήσουν τα μυθοποιημένα παραδεκτά θέσφατα, ετοιμάζονται να φωτίσουν ξανά υπογείως τους σάπιους δρόμους αυτής εδώ της πόλης.
Παραμυθένια σκηνικά συνθέτουν απομονωμένες πληγές που κρύβονται διστακτικά κάτω από το φλοιό των δέντρων. Ακροθιγώς διερευνώντας της ουτοπίας την άκρη μήπως και μείνει για εμάς έστω ένα δάκρυ, ψάχνουμε τα όνειρα που φυλλορροούν στους κάλπικους κόσμους που μας περιβάλλουν.
Ως πότε θα γεμίζουμε τη μοναξιά με ευχές; Ως πότε χαμένες πατρίδες θα δικαιώνουν τις παρτίδες που εμείς διαλέξαμε να χάσουμε; Στον πυρήνα των υποστάσεων μας βρίσκεται η ουσία.Ξέρω πως κάπου κάποτε, οι σιωπές θα αποκτήσουν φωνή. Ανεπαίσθητα θα ακουστούν μέσα στους ήχους της πόλης. Τότε λερωμένα πεζοδρόμια θα φιλοξενήσουν τις άδειες αγκαλιές, γαλήνιες θάλασσες θα απολαύσουν τον έρωτα των κυμάτων με τα βράχια. Άνεμοι θα πνέουν νωχελικά σαν να βαριούνται να πάνε πιο πέρα. Και οι υπάρξεις του τίποτα θα γεμίσουν με συστατικά ανείπωτης ευτυχίας.
Τότε οι κόσμοι θα ενωθούν, τα άστρα θα λάμψουν και νέα λουλούδια θα ξεφυτρώσουν σαν πρόλογος ενός μέλλοντος μακρινού, πριν ο ήλιος ανατείλει ξανά φωτίζοντας τα ερέβη που κατοικούν στις ψυχές μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου