Άδειασμα

Είναι μεγάλη η ιστορία μες τα βλέμματα
που ξέρουν την αλήθεια, γνωρίζουν  και τα ψέμματα
και μην ψάχνεις πάλι άκρη για να βρεις
σ'αλλοτινούς καιρούς ο όρκος ήταν βαρύς

Ήταν ο όρκος κι ο λόγος της τιμής
αυτό που μάθαμε από παιδιά εμείς
στις γειτονιές που άγρια όλοι ζούσαν
όμως μάτια καθαρά είχαν όποτε κοιτούσαν

Τώρα πια τριγύρω μου βλέπω χαμηλωμένα
βλέμματα απ' τα ψέμματα παντού να 'ναι κρυμμένα
και πάλι γελάω με τον καιρό τους
με τη ντροπή που χάραξαν μόνοι στο κούτελο τους

Μην ψάχνεις άκρη σου λέω για να βρεις
αφού στ' αλήθεια ξέρω πως δε το μπορείς
που να καταλάβεις αν δε τα 'χεις ζήσει;
και η ντροπή στα μάτια σου δε λέει πια να σβήσει

Μα όσο κι αν το σώμα σου άλλοι το αγγίζουν
ξέρεις -στ' αλήθεια ξέρεις- τι θέλει η ψυχή σου
περίεργα, παράξενα, που σκιάχτηκες ν' ανταμώσεις
μα διάλεξες ξανά εσένα να προδώσεις

Ήταν το χάος βαρύ για να τ' αντέξεις
και έπρεπε στα σίγουρα κάτι να επιλέξεις
μα γνώρισα καλά την αλήθεια και το ψέμα σου
κι όσα δεν είπες λόγια, μου τα 'πε αυτό το βλέμμα σου

Μ'αρκετά ασχολήθηκα γι ακόμα μια φορά
αναλώθηκα κρυμμένος στα μικρά
μικρή φωνή που είμαι του μικρόκοσμου
και στη φλόγα της ψυχής σου, εικόνα του απόκοσμου

Κι αν τώρα σιγουρεύτηκα πως καίγεται η ψυχή σου
κι αν βόλεψες τα μάτια σου κι αυτά μες τη βολή σου
όλα όσα έγραψα δίκαια με χρεώνουν
μα είναι βράδια σκοτεινά που ακόμα σε στοιχειώνουν

Ξέρω πως δεν είμαι 'γω ο φταίχτης και ο θύτης
μα ούτε θύμα άβουλο και θανατοποινήτης
και ξέρω πως με ουσίες γεμίζω το κενό μου
μιλώ στ' αλήθεια όμως για τον εαυτό μου;

Βαθιά μέσα στα μάτια σου κρύβεται η ντροπή σου
που πήγε τώρα πια εκείνη η ευχή σου;
εκείνη που την έκανες μικρό παιδί σαν ήσουν
που πάντοτε ζητούσες για να σε αγαπήσουν

Κι εγώ που μάσκα ποτέ μου δεν εφόρεσα
ακόμα απορώ με μένα, πώς το μπόρεσα
ξένος εγώ να τριγυρνώ μέσα σε κόσμο ξένο
με μυστικό στο βλέμμα μου κάτι ανταριασμένο

Μα όταν μάτια βλέπω τριγύρω μου κλαμμένα
όλα τους τα συγχωρώ γιατί θυμάμαι εμένα
τότε που με τις σκιές μου πάλεψα
κι ακόμα απορώ πως τότε εγώ δε λάθεψα

Μα ποιος να καταλάβει αν δεν τα έχει ζήσει;
Όλα όσα πέρασα ποιος θα τα ορίσει;
Όσα και αν πέρασα δε θ' άντεχε κανείς τους
γι αυτό γέλιο μου φέρνει η δήθεν ηθική τους

Πράγματα γνωστά σε μένα και σε οικείους
σε γειτονιές που ο θάνατος μας ήθελε ανδρείους
και τώρα ήρθαν να μου πουν πως πρέπει να φοβάμαι
εγώ που το χάος κοίταξα και τώρα πάλι να 'μαι

Να 'μαι εδώ πιο δυνατός με όπλο μου την πένα
κι ένα μολύβι φτάνει πια για να αφήνω εμένα
γι αυτό αστεία μοιάζουν τα δήθεν κάλπικα τους
μα είναι σημείο των καιρών, σημάδι της γενιάς τους

Πολλές οι χαρακιές που βγάζουν στην ψυχή μου
αλήτικα παλέματα στο νου και στο κορμί μου
είναι μεγάλες οι πληγές κι ακόμα με ματώνουν
και κάτι βράδια σκοτεινά που ακόμα με στοιχειώνουν

Ξέρω δε φταιν' οι άλλοι, φταίω μονάχα εγώ
μα δε θέλω ν'αλλάξω κι ας είν' αυτό πικρό
γι αυτό στ' αλήθεια τι να μου πούνε
τι μπορούν να κάνουν τι άλλο θα μου βρούνε;

Ξέρουν πως είναι το να τρέμεις κάποιες νύχτες;
Όχι απ'το κρύο, μα απ'της αβύσσου τις τρύπες
μα που να καταλάβουν, ποτέ τους δεν μπορούν
μονάχα μάτια που τα πέρασαν μαζί μου και κοιτούν

Κι αν κάποιες φορές έχω αμφιβολία
θυμάμαι πάντοτε ξανά κάθε μας δυσκολία
τότε που σκότωνα μόνος τον εαυτό μου
μα είχα κι έχω πάντοτε εσένα στο πλευρό μου

Διάφορες ουσίες τρέχουν μες το αίμα μου
χημείες και συνθέσεις κρύβουνε το ψέμα μου
γελάω με τα χάλια τους και την ψευτομαγκιά τους
μονάχα μια μέρα μου, η ατιμωρησιά τους

Μονάχα μία λέω, δε θ' άντεχαν λεπτό
τη φρίκη όταν συναντάς γίνεται κάτι απτό
κάτι το τρομακτικό που δε μπορείς να ορίσεις
γι' αυτό αντί να φεύγεις κάτσε να πολεμήσεις

Κι αν οι ουσίες που λεγα με βοηθούν να ζήσω
της άβυσσου το χάος για λίγο να το σβήσω
ποτέ μου δεν ξεχνάω τα όσα επεράσαν
κάναν τον κύκλο τους κι αυτά κι ύστερα προσπεράσαν

Κι έτσι τώρα πάλι εδώ με όσα έχω ζήσει
μονάχος μου στο άπειρο, στην πλάση και στη ζήση
είναι περίεργοι οι καιροί και πυρωκαμωμένοι
μα η αλήθεια μέσα μου το μόνο που μου μένει

Μια αλήθεια σιωπηλή που ελάχιστοι γνωρίζουν
ελάχιστοι απ' τους πολλούς που τελικά αξίζουν
κι ένα αστέρι φωτεινό στα βάθη μου κρυμμένο
να γαληνεύει μέσα μου το κάθε τι σπασμένο

Κι αν τούτο το άδειασμα μου μοιάζει πως τελειώνει
ξέρω πως θα ρθει κι άλλο, αυτό είναι που με σώνει
γι αυτό και συνεχίζω το δρόμο το δικό μου
μοναχικό και σπάνιο που βγάζει στο εγώ μου

Μέχρι να με ορίσω και να με καταφέρω
μέχρι να μπορέσω να με ξαναφέρω
μέχρι να μ' οδηγήσω ξανά στον εαυτό μου
στου ονείρου την εκδίκηση
που είναι το γραφτό μου