Κενότητα

Κάθομαι ήσυχος στη γωνιά μου, παρατηρώντας το κενό. Άνθρωποι γύρω μου άδειοι να λάμπουν με την κενότητα τους στους φωτεινούς ουρανούς που είναι ανάξιοι να θαυμάσουν. Ξέρω πως το γκρέμισμα των ειδώλων, η διάλυση κάθε είδους ηθικής, αργεί πολύ ακόμα για να έρθει. Το ποτάμι του ψεύδους και της ματαιοδοξίας καιροφυλακτεί να πλημμυρίσει τα αγνά, αρχέγονα ένστικτα του είδους μας.

Οι μεταφυσικές ελπίδες των καιρών μας στέκουν ακόμα ζωντανές. Ο θεός τους δεν έχει ακόμα πεθάνει. Ζουν απομονωμένα στη ζούγκλα τους νομίζοντας οι ανόητοι πως κατέχουν την απόλυτη, τη μοναδική αλήθεια. Πόσα χρόνια ακόμα τους μένουν να περάσουν μέσα στην πλάνη τους; Πόσες αιωνιότητες ακόμα θέλουν να διαβούν; Πόσα ακόμα ηλιοβασιλέματα θα πάνε χαμένα στο τέρμα των ονείρων τους;

Ζούμε στην κοινωνία που ακόμα δεν έχει αντιληφθεί πως καταρρέει. Δεν έχει κατανοήσει ότι δεν αναπνέει τον αέρα της ελευθερίας αλλά ότι απλά βγάζει τον επιθανάτιο ρόγχο της. Και εμείς ακόμα εδώ, και εμείς ακόμα εκεί.

Στεκόμαστε απλοί παρατηρητές της πλημμύρας που έρχεται. Της επερχόμενης λάβας εκρηγνυόμενου ηφαιστείου που θα απολιθώσει τα κορμιά τους. Μα πώς να μπορέσουν επιτέλους οι μικροί και ασήμαντοι να δουν; Πώς να μπορέσουν να κατανοήσουν; Αφού τα μάτια τους βολεύτηκαν και αυτά μεσ' την βολή τους.

Όλα τριγύρω είναι φαινόμενα μα στην ουσία, στον πυρήνα της ουσίας, βρίσκεται το απόλυτο κενό. Τίποτα δεν είναι. ίσως να μην υπάρχει καν ουσία, ίσως να μην υπάρχει καν πυρήνας. Ίσως να είναι απλά ένα μαθηματικό θεώρημα που περιμένει την απόδειξη και εφαρμογή του. Ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα, που κανείς δε γνωρίζει πόσο θα τραβήξει, πόσο ακόμα θα συνεχίσει να απλώνεται στο χωροχρόνο.

Μικρά ετοιμοθάνατα αστέρια που εκλιπαρούν για μια ακόμα ανάσα. Μα ο δρόμος δεν έχει επιστροφή.  Από τη στιγμή που διαλέχτηκε πρέπει να βιωθεί. Μονάχα που να, μέσα στο απόλυτο κενό αχνοχαράζει. Ακούγονται τα πρώτα πουλιά να κελαηδούν. Κι αν μέσα στον παγερό χειμώνα υπάρχει ένα λουλούδι που ανθίζει, αν μέσα στους καιρούς της λήθης ξεπηδούν αναμνήσεις, αν η καθημερινότητα δεν είναι μια ρουτίνα και ακόμα και αν υποπίπτει κανείς στο αμάρτημα της καθόδου στη σαπίλα, δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας.

Πάντα έτσι θα γυρνούν τα πράγματα και πάντα έτσι θα κυλάει ο χρόνος. Πάντα θα υπάρχουν λίγοι και πολλοί. Το ζήτημα είναι σε ποια πλευρά είναι κανείς και αν αυτό είναι ή όχι επιλογή του.

Ώρα να φεύγουμε. Η καθημερινότητα μας καλεί. Δυστυχώς ή ευτυχώς πρέπει και αυτή να βιωθεί.

Φωτογραφία: Henri Cartier-Bresson