Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

Για τις μικρές στιγμές

Για όλες τις στιγμές μου, για όλες τις ενοχές μου, για όσα έζησα και τώρα νοσταλγώ. Για τα απομεσήμερα με τη πυρωμένη άσφαλτο να αχνίζει και τη σιγή των δρόμων να τρυπάει τα αυτιά μου. Για τις παλιές τις θύμησες και για τη θάλασσα που κυλούσε νωχελικά ανάμεσα στα βράχια. Για τη θέα από ένα φάρο ξεχασμένο. Γι' αυτά που όταν κλείνω τα μάτια με ταξιδεύουν, για τα όνειρα που ποτέ τους δεν πεθάναν και για όλα όσα έκαναν ένα διάλειμμα λίγο πριν ξαναρχίσουν.

Για τις μέρες εκείνες που ταξίδευα στου ουρανού τ' αστέρια μα και για τις νύχτες εκείνες που δεν θέλω να ξαναρθούν. Για τις βόλτες στα πλακόστρωτα αρχαία σοκάκια και για τους πεζόδρομους που στο μυαλό μου ακόμα χαραγμένοι περιμένουν να περπατηθούν. Για όσα με τα μάτια μου ευλογημένος είδα και για τ' ακόμα περισσότερα που να 'ρθουν καρτερούν. Για τα βουνά και τα ποτάμια, τα κτίρια και τις πλατείες, για τους ανθρώπους! για τους χιλιάδες ανθρώπους ακόμα και γι' αυτούς που μιλήσαμε μονάχα με δυο ματιές.Για τα σχήματα που τα σύννεφα παίρνουν, για τις ώρες που αδιάκοπα κυλούν, για τα αεροπλάνα, τα τρένα και τα πλοία για όσα στα όνειρα μου πιο κοντά να βρεθώ με βοηθούν.

Μα αν χαθεί το όνειρο τότε τι θα υπάρχει; Γιατί στ' αλήθεια θ' αξίζει να ζεις; Και όταν τα χρόνια θα έχουν περάσει και με ζαρωμένα μάγουλα θα γλείφω απ' τα χείλη μου την αλμύρα της θάλασσας, τότε  τα μισόκλειστα μου μάτια αλήθεια
θα κλαίνε ή θα γελούν;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου