Είναι καιρός το μολύβι να πει την ιστορία του. Έχει περάσει από χαρτιά και χαρτιά, άλλα παλιά και κιτρινισμένα, άλλα λευκά και άδεια. Είναι όμως ο καιρός που θα τα αφηγηθεί όλα. Όσα καιρό κράταγε στην ψυχή του, πλέον θα τα αφήσει να φύγουν ελεύθερα και να πετάξουν. Και ποιος ξέρει ίσως μια μέρα φτάσουν σε μάτια που θα ξέρουν να διαβάσουν. Τα ποτάμια ακόμα θα κυλούν και ο ουρανός ακόμα θα έχει εκείνο το κόκκινο χρώμα όταν ο ήλιος βασιλεύει. Και τίποτα τελικά δεν θα είναι τυχαίο. Όταν το μικρό μας μολύβι μεγαλώσει τότε οι ιστορίες που έγραφε μικρό θα μπορέσουν να γίνουν πραγματικότητα. Γιατί το μολύβι αυτό, πάντοτε πίστευε στα όνειρα. Ίσως κάποτε να ξέχασε όλα όσα αυτά σημαίνουν μα το πέταγμα των πουλιών πάνω από το βρεγμένο χώμα του θυμίζει πολλές φορές πια γιατί έχει φτιαχτεί. Καθώς -όπως όλα- έτσι και το μολύβι έχει το δικό του λόγο ύπαρξης. Μια στιγμή ιστορίας μέσα στην απεραντοσύνη του χρόνου.Οι αναμνήσεις του παρελθόντος, από παλιά γεγονότα που αφήσαν δαγκωματιές στη γυμνή του πλάτη γυρνάνε ξαφνικά στο νου του. Και το μολύβι αυτό έχει ζήσει πολλά. Και δεν ξεχνάει τη στιγμή που το μελάνι θέλησε να εισβάλλει στη ζωή του. Πολλές φορές τρομάζει και θυμάται τις κραυγές μέσα στο σκοτάδι που βυθίζεται. Πάντα όμως ξέρει πως τελικά θα ξημερώσει. Και έτσι το μικρό μας μολύβι ξεκινάει την βόλτα του. Μια βόλτα που δεν έχει στάσεις, δεν έχει διακοπές.Και συναντάει τους διαβάτες στο δρόμο και δεν τους χαρίζεται. Λίγοι είναι αυτοί που θα μπορέσουν να κρατήσουν αυτό το μολύβι στα χέρια τους. Και σίγουρα κανείς χωρίς τη θέληση του. Και όλο γράφει και γράφει. Μα το νόημα δεν είναι όπως πολλοί θα νομίζουν στο τι γράφει. Το νόημα βρίσκεται απλά και μόνο στο οτι γράφει. Και έτσι δικαιώνει το σκοπό της ύπαρξης του. Όλα τριγύρω από το μολύβι γυρίζουν και το μόνο πράγμα που φοβάται πια, δεν είναι η ξύστρα. Είναι το ίδιο το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένο. Και ας ψάχνει ακόμα το μολύβι μας να βρει - και ας μην έχει πολυκαταλάβει- οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου